Ομάδες που έγραψαν ιστορία: Η Ρεάλ των galacticos

 

Του Ανδρέα Λεκάκη

 

Μετά από καιρό ήρθε η ώρα για ένα ακόμη μέρος του αφιερώματος που είχε ξεκινήσει στο blog μας και είχε ως θέμα τις ομάδες που άφησαν τη δική τους ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αυτή τη φορά, καταπιανόμαστε με τους υπέρλαμπρους “galacticos” της Ρεάλ Μαδρίτης, την ομάδα-όνειρο που δημιούργησε ο Φλορεντίνο Πέρεθ για μία εξαετία (2000-2006) συγκεντρώνοντας στην ισπανική πρωτεύουσα τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς σταρ εκείνης της εποχής και σημαδεύοντας μια από τις πιο σπουδαίες αλλά και αμφιλεγόμενες περιόδους στην ιστορία του συλλόγου. Ας τα πάρουμε όλα όμως από την αρχή και ας πάμε να μπούμε στον μαγικό κόσμο των “galacticos”.

 

Η αρχή της νέας εποχής

 

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 και στην αυγή της νέας χιλιετίας, η Ρεάλ Μαδρίτης είχε αρχίσει να ανακτά και πάλι τη χαμένη ευρωπαϊκή της αίγλη μετά τις κατακτήσεις δύο Champions League μέσα σε μια τριετία. Για μια ομάδα που είχε σαρώσει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με πέντε κατακτήσεις σε ισάριθμα χρόνια ύπαρξής του (1956-1960) και άλλη μία το 1966, τριάντα δύο χρόνια χωρίς αυτό το τρόπαιο ήταν πάρα πολλά και ο θρίαμβος κόντρα στη Γιουβέντους το 1998 στο Άμστερνταμ αλλά και κόντρα στη Βαλένθια δυο χρόνια αργότερα στο Παρίσι της επέτρεψαν να φέρει και πάλι περήφανα το προσωνύμιο “βασίλισσα της Ευρώπης”. Ο τότε πρόεδρος του συλλόγου, Λορένθο Σανθ, είχε δημιουργήσει μια απόλυτα επιτυχημένη ομάδα με πρωταγωνιστές παίκτες όπως ο Ραούλ, ο Ιέρο, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ρεδόνδο και ο Κασίγιας, κάτι που ισχυροποιούσε πολύ τη θέση του στις εκλογές που θα γινόντουσαν το καλοκαίρι του 2000. Ωστόσο, στη Ρεάλ υπήρχαν και προβλήματα.

 

Ο σύλλογος είχε δημιουργήσει χρέη που ξεπερνούσαν τα 250 εκατομμύρια ευρώ, ενώ και ο κόσμος σπάνια γέμιζε το “Σαντιάγο Μπερναμπέου” στα τέλη της δεκαετίας του '90. Κάπως έτσι ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ένας από τους πιο πλούσιους επιχειρηματίες στην Ισπανία, είδε μια μεγάλη ευκαιρία στις εκλογές που έρχονταν να διεκδικήσει αυτό που δεν κατάφερε σε εκείνες του 1995 τις οποίες έχασε από τον Ραμόν Μεντόσα: την προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Πέρεθ πίστευε πως ο σύλλογος χρειαζόταν μια αλλαγή, πως έπρεπε να μπει σε μια νέα εποχή και πως ο ίδιος ήταν ο κατάλληλος να ηγηθεί αυτής. Διέθετε ένα μεγάλο όραμα, να αναβιώσει τις εποχές της δεκαετίας του '50 για την ομάδα, όταν υπό την προεδρία του εμβληματικού Σαντιάγο Μπερναμπέου τη λευκή φανέλα φόρεσαν οι σπουδαιότεροι ποδοσφαιριστές εκείνου του καιρού (Ντι Στέφανο, Πούσκας, Κοπά και τόσοι άλλοι) κατακτώντας το ένα τρόπαιο πίσω απ' το άλλο. Ο Πέρεθ κατά κάποιο τρόπο έβλεπε τον εαυτό του ως συνεχιστή της κληρονομιάς του Μπερναμπέου και έδειξε αμέσως τις προθέσεις του.

 

Η “προδοσία” του Φίγκο και η επιστροφή στα πρωταθλήματα

 

Στα πλαίσια της προεκλογικής του καμπάνιας, υποσχέθηκε στους φιλάθλους πως θα φέρει στη Μαδρίτη τον μεγάλο αστέρα της μισητής αντιπάλου Μπαρτσελόνα, τον Λουίς Φίγκο, λέγοντας μάλιστα πως έαν αποτύχει θα πληρώσει εκείνος όλα τα εισιτήρια διαρκείας των φιλάθλων. Το σενάριο να μετακινηθεί ο Φίγκο από τη Βαρκελώνη στη Μαδρίτη έμοιαζε σχεδόν απίθανο, λόγω και του ιδιαίτερου δεσίματος που φαινόταν να είχε ο ίδιος με τους φίλους των “μπλαουγκράνα”, όμως ο Πέρεθ συμφώνησε σε όλα με τον ατζέντη του Πορτογάλου και ήταν αποφασισμένος να πληρώσει τη ρήτρα 60 εκατομμυρίων ευρώ που υπήρχε στο συμβόλαιο του παίκτη, ποσό ρεκόρ για την εποχή. Τα χέρια του προέδρου της “Μπάρτσα”, Γκασπάρ, ήταν δεμένα λόγω του κανονισμού που έλεγε πως εάν οι Καταλανοί κρατούσαν τον παίκτη παρόλο που είχε πληρωθεί το ποσό της ρήτρας, θα έπρεπε να καταβάλουν στη Ρεάλ τα μισά χρήματα (30 εκατομμύρια), απλά και μόνο για να διατηρήσουν έναν δικό τους παίκτη στην ομάδα.

 

Πράγματι, ο Φλορεντίνο Πέρεθ κερδίζει τις εκλογές συγκεντρώνοντας το 55% των ψήφων και πραγματοποιεί την υπόσχεσή του, με τον Πορτογάλο σούπερ σταρ να παρουσιάζεται από τη Ρεάλ λίγες ημέρες αφότου δήλωνε πως δεν είχε υπογράψει κανένα προσύμφωνο με τους Μαδριλένους και πως δεν επρόκειτο ποτέ να παίξει εκεί. Η μεταγραφή του προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού στους φίλους των “μερένχες”, ενώ έγινε ο νούμερο ένα ανεπιθύμητος για τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα, οι οποίοι τον χαρακτήρισαν “προδότη”. Με την επεισοδιακή αυτή μετακίνησή του, ο Φίγκο έγινε ο πρώτος “galactico” και μια νέα εποχή είχε ανατείλει για το σύλλογο, μια εποχή όπου φαίνονταν να έρχονται σπουδαία πράγματα.

 

    Η μεταγραφή του Φίγκο το καλοκαίρι του 2000 τάραξε τα νερά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και αποτέλεσε την αρχή της εποχής        των "galacticos"

 

Εκτός από τη μεταγραφή του Φίγκο, ο Πέρεθ υλοποίησε και άλλες κινήσεις που είχε στο μυαλό του μόλις ανέλαβε. Έδωσε στη σπουδαιότερη ποδοσφαιρική μορφή του κλαμπ, στον Αλφρέντο Ντι Στέφανο, ρόλο επίτιμου προέδρου, ενώ κύριο μέλημά του ήταν να εξορθολογίσει τα οικονομικά και να μειώσει το χρέος. Στην προσπάθειά του αυτή, πούλησε έναν από τους σημαντικότερους παίκτες της ομάδας στη Μίλαν, τον Φερνάντο Ρεδόνδο, καθώς και τον Νικολά Ανελκά στην Παρί. Η πώληση του Ρεδόνδο εξόργισε τους οπαδούς, μιας και ήταν από τους αγαπημένους της εξέδρας, με το γεγονός πως ο Αργεντινός μπαλαδόρος είχε εκφράσει δημόσια τη στήριξή του στον απερχόμενο πρόεδρο Σανθ και πως είχε μεγάλη επιρροή στα αποδυτήρια να παίζει φυσικά σημαντικό ρόλο στη φυγή του. Ο παλιός άσος των “μερένχες”, Χόρχε Βαλντάνο, ανέλαβε το πόστο του αθλητικού διευθυντή και συνέβαλε στις μεταγραφές των Μακελελέ και Σολάρι, με τους φίλους της Ρεάλ ενδεχομένως να μη φαντάζονταν τότε πόσο σημαντική θα ήταν ειδικά η πρώτη.

 

Υπό τις οδηγίες του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε και με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Φίγκο, η “βασίλισσα” ξεκίνησε καλά τη χρονιά, όμως η επίσκεψη σε ένα “Καμπ Νου” που “έβραζε” λόγω της παρουσίας του Πορτογάλου με τα λευκά και η ήττα από τη Μπαρτσελόνα ήταν η αρχή για ένα αρνητικό σερί τριών ηττών και μια μίνι-κρίση. Κρίση που ξεπεράστηκε γρήγορα καθώς στη συνέχεια ήρθε ένα σερί οκτώ νικών, παρ' όλο που η ήττα στο Διηπειρωτικό Κύπελλο από τη σπουδαία Μπόκα Τζούνιορς του Κάρλος Μπιάνκι και των Ρικέλμε, Παλέρμο, η οποία ακολούθησε, έπληξε το γόητρο της ομάδας. Πολύ γρήγορα όμως, οι φίλοι της Ρεάλ θα είχαν λόγους και πάλι να είναι υπερήφανοι. Η FIFA βράβευσε το σύλλογο ως τον κορυφαίο του 20ού αιώνα, μια σπουδαία τιμητική διάκριση που οφείλεται κυρίως στις επιτυχίες του Ντι Στέφανο και της παρέας του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, ενώ και ο Φίγκο λίγο αργότερα παρέλαβε τη “Χρυσή Μπάλα” ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 2000.

 

Και ενώ η κλάση του Πορτογάλου και τα γκολ του Ραούλ (πρώτος σκόρερ της σεζόν στο πρωτάθλημα) οδηγούσαν εκ του ασφαλούς τη Ρεάλ στην κατάκτηση του τίτλου στην Ισπανία, στο Champions League γεύτηκε την πίκρα του αποκλεισμού στα ημιτελικά από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Μπάγερν Μονάχου μετά από δυο ήττες, 1-0 στο “Μπερναμπέου” σε μια εκπληκτική βραδιά του Όλιβερ Καν κάτω από τα δοκάρια των Βαυαρών και 2-1 στο Μόναχο. Το πρωτάθλημα ωστόσο κατακτήθηκε για πρώτη φορά μετά το 1997 και αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία της νέας εποχής, ενώ ο Πέρεθ ήρθε και σε συμφωνία με τον Δήμο της Μαδρίτης για τη δημιουργία ενός νέου υπερσύγχρονου προπονητικού κέντρου. Η Ρεάλ γινόταν ολοένα και πιο ισχυρή και το brand name της θα μεγάλωνε ακόμη περισσότερο με την έλευση ενός ακόμη “galactico”.

 

Η συμφωνία με Ζιντάν σε μια χαρτοπετσέτα, το Centenariazo και το γκολ-ποίημα του Γάλλου στον τελικό του Champions League

 

Η ιστορία της μεταγραφής του Ζινεντίν Ζιντάν στη Ρεάλ ξεκινά από τον Αύγουστο του 2000, όταν σε ένα gala της UEFA στο Μονακό, στο οποίο είχαν παρευρεθεί ο ίδιος και ο Πέρεθ, ο ισχυρός άνδρας των “μερένχες” έδωσε μια χαρτοπετσέτα στον Γάλλο με το μήνυμα: “Θα ήθελες να αγωνιστείς στη Ρεάλ Μαδρίτης;” Εκείνος με τη σειρά του έγραψε ένα απλό και σύντομο “ναι”, δίνοντας τη χαρτοπετσέτα ξανά πίσω στον πρόεδρο. Ο Πέρεθ, πιστός στο πλάνο του να ντύνει κάθε χρόνο ένα μεγάλο αστέρα στα λευκά προκειμένου να εκτοξεύσει στα ύψη την εμπορικότητα της ομάδας, κατάφερε ένα χρόνο αργότερα, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τη Γιουβέντους και τον Λουτσιάνο Μότζι σε μια μεταγραφή που έκλεισε στα 76 εκατομμύρια ευρώ και έγινε τότε η ακριβότερη στην ιστορία, να κάνει τον “Ζιζού” κάτοικο Μαδρίτης.

 

    Ο Ζινεντίν Ζιντάν άφησε το 2001 τη Γιουβέντους για χάρη της Ρεάλ και έγινε η ακριβότερη μεταγραφή στον κόσμο

 

Η σεζόν 2001-02 θεωρούνταν ορόσημο για τη Ρεάλ, αφού στη διάρκεια αυτής το κλαμπ θα γιόρταζε τα εκατό χρόνια από την ίδρυσή του και ο μεγάλος στόχος ήταν να τα γιορτάσει με ένα τρεμπλ, κάτι που δεν είχε καταφέρει ποτέ, κατακτώντας πρωτάθλημα, κύπελλο και το Champions League, ο τελικός του οποίου θα γινόταν στο “Χάμπντεν Παρκ” της Γλασκώβης, εκεί που το 1960 ο Ντι Στέφανο και η παρέα του οδήγησαν την ομάδα στο πέμπτο της σερί Κύπελλο Πρωταθλητριών. Παρ' όλα αυτά, το ξεκίνημα δεν ήταν καλό, αφού ο Ντελ Μπόσκε στην αρχή δε μπορούσε να “χωρέσει” τον Ζιντάν στο σύστημα της ομάδας, ο Γάλλος δεν είχε ενθουσιάσει και η Ρεάλ βρισκόταν κοντά στην επικίνδυνη ζώνη. Γρήγορα όμως το νέο λαμπερό μεταγραφικό απόκτημα έδειξε την τεράστια ποιότητά του χαρίζοντας στιγμές μαγείας στο κοινό του “Μπερναμπέου” και βοηθώντας τη “βασίλισσα” να ανακάμψει και να βρεθεί στα υψηλά πατώματα της βαθμολογίας. Η μεγάλη απογοήτευση ωστόσο θα ερχόταν στο Copa del Rey.

 

Η ισπανική ομοσπονδία αποδέχθηκε το αίτημα της Ρεάλ να μεταφέρει την ημερομηνία του τελικού στις 6 Μαρτίου 2002, όταν και οι “μπλάνκος” θα συμπλήρωναν ακριβώς εκατό χρόνια ζωής. Ο τελικός μάλιστα θα γινόταν στο “Μπερναμπέου” και ολόκληρος ο οργανισμός της Ρεάλ είχε στήσει ένα μεγάλο πάρτι, θέλοντας να γιορτάσει τα γενέθλια με την κατάκτηση του Κυπέλλου. Η... καλεσμένη του πάρτι όμως, η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, είχε άλλη άποψη. Η “σούπερ Ντέπορ” των Τριστάν, Βαλερόν, Μάουρο Σίλβα και Μακάι επικράτησε με 2-1 καταστρέφοντας τη γιορτή, σε μια βραδιά που μετατράπηκε σε μεγάλο κάζο για τη ¨βασίλισσα” και έμεινε στην ιστορία ως “Centenariazo”.

 

Στο Champions League πάντως η Ρεάλ συνέχιζε να επελαύνει και αφού απέκλεισε στα προημιτελικά τη Μπάγερν, παίρνοντας ρεβάνς για τον αποκλεισμό της από τους Βαυαρούς την προηγούμενη σεζόν, συναντήθηκε στα ημιτελικά με τη Μπαρτσελόνα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά μετά τη σεζόν 1960-61 που οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι θα βρίσκονταν αντιμέτωποι στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Η “¨βασίλισσα” πέρασε επιβλητικά από το “Καμπ Νου” με μια νίκη 2-0 και η ισοπαλία με 1-1 στη Μαδρίτη αργότερα της έδωσε εισιτήριο για τον τελικό, τον τρίτο της μέσα σε πέντε χρόνια.

 

Στο μεταξύ, η κατάρρευση που υπέστη στο φινάλε του πρωταθλήματος με τρεις ήττες σε πέντε παιχνίδια, επέτρεψε στη Βαλένθια του Ράφα Μπενίτεθ να πανηγυρίσει τον τίτλο. Ο μόνος τρόπος για να κλείσει θριαμβευτικά η σεζόν ήταν η κατάκτηση της κούπας με τα “μεγάλα αυτιά”. Στον τελικό της Γλασκώβης, αντίπαλος ήταν η Μπάγερ Λεβερκούζεν, η οποία είχε κάνει την υπέρβαση και είχε φτάσει ως εκεί, κι εκείνη απογοητευμένη από τις εγχώριες διοργανώσεις καθώς είχε χάσει το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική αλλά και το Κύπελλο στον τελικό. Ο Ραούλ άνοιξε το σκορ στα πρώτα λεπτά του αγώνα, για να απαντήσει άμεσα ο Λούσιο με κεφαλιά. Στο φινάλε του ημιχρόνου όμως, ήρθε η στιγμή που θα μείνει ανεξήτηλα χαραγμένη στην ιστορία του Champions League, της Ρεάλ και στη μνήμη όλων. Ο Ρομπέρτο Κάρλος κάνει μια σέντρα από αριστερά, η μπάλα παίρνει αρκετό ύψος και φτάνει στον Ζιντάν, ο οποίος στηρίζεται στο δεξί του πόδι, κάνει μια περιστροφή και πιάνει ένα απίθανο βολέ με το αριστερό, καρφώνοντάς τη στο παράθυρο της εστίας του Μπουτ. Με αυτό το έργο τέχνης του Γάλλου, για πολλούς το κορυφαίο στην ιστορία των τελικών του Champions League, αλλά και με τις σωτήριες επεμβάσεις του Κασίγιας, η Ρεάλ έφτασε στην κατάκτηση του ένατου Κυπέλλου Πρωταθλητριών στην ιστορία της, κλείνοντας επιτυχημένα τη δεύτερη χρονιά του Πέρεθ στον προεδρικό θώκο.

 

    Ο "Ζιζού" έτοιμος να εξαπολύσει το βολέ για να πετύχει ένα από τα σπουδαιότερα γκολ στην ιστορία του Champions League

 

Η μεταγραφή του Ρονάλντο στο παρά ένα και η κορυφαία παράστασή του στο “Θέατρο των Ονείρων”

 

Ενώ το καλοκαίρι του 2002 η ομάδα κατόστρωνε τα πλάνα της εν όψει της νέας σεζόν, ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε “φώναζε” πως ήταν επικτακτική ανάγκη η ενίσχυση στην άμυνα, ειδικά μετά τις αποχωρήσεις των Κάμπο και Καράνκα. Η διοίκηση όμως είχε άλλη άποψη, καθώς ο Φλορεντίνο Πέρεθ ήδη αναζητούσε τον επόμενο μεγάλο σταρ που θα ερχόταν να προστεθεί στη... συλλογή των “μερένχες”. Ήταν άλλωστε γνωστή ήδη η πολιτική “Zidanes y Pavones”, η οποία ονομάστηκε έτσι λόγω της ανισορροπίας που είχε δημιουργηθεί στην ομάδα, αφού από τη μία υπήρχαν οι λαμπεροί αστέρες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Φίγκο και ο Ζιντάν, όμως την ίδια ώρα η άμυνα δεν ενισχυόταν εξίσου, έχοντας παίκτες όπως ο Παβόν, που προερχόταν από τις ακαδημίες και βρισκόταν πολύ χαμηλά στο μισθολόγιο. Παρά την απαίτηση του Ισπανού τεχνικού λοιπόν, ο ισχυρός άνδρας της Ρεάλ είχε “κλειδώσει” σε ένα και μόνο στόχο και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο.

 

Ο Ρονάλντο προερχόταν από ένα εξαιρετικό Παγκόσμιο Κύπελλο στην Άπω Ανατολή, όπου όντας ο πρώτος σκόρερ και απόλυτος πρωταγωνιστής της Βραζιλίας οδήγησε τη “σελεσάο” στην κατάκτηση του τροπαίου, αφήνοντας πίσω τους αλεπάλληλους σοβαρούς τραυματισμούς που τον είχαν ταλαιπωρήσει τα προηγούμενα χρόνια και επιστρέφοντας δυναμικά στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό προσκήνιο. Μετά από μια πενταετία στην Ίντερ, ο Βραζιλιάνος επιθυμούσε να αλλάξει παραστάσεις διατηρώντας και κακές σχέσεις με τον τότε τεχνικό των “νερατζούρι”, Έκτορ Κούπερ, έτσι ο Πέρεθ δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η μεταγραφή του όμως στη Ρεάλ εξελίχθηκε σε θρίλερ, αφού ο πρόεδρος της Ίντερ, Μάσιμο Μοράτι, αρχικά απέρριψε τις προσφορές των Μαδριλένων. Στο φινάλε των μεταγραφών ωστόσο οι Μιλανέζοι απέκτησαν τον Ερνάν Κρέσπο από τη Λάτσιο, με αποτέλεσμα η διάδοχη κατάσταση του Ρονάλντο να είναι έτοιμη και η τιμή του Βραζιλιάνου να πέσει. Έτσι, την τελευταία ώρα της μεταγραφικής περιόδου, ο Ρονάλντο φόρεσε τα λευκά και έγινε ο τρίτος κατά σειρά “galactico” της εποχής Φλορεντίνο Πέρεθ.

 

    Ύστερα από ένα φανταστικό Μουντιάλ, ο Ρονάλντο ντύθηκε στα λευκά της "βασίλισσας" το 2002

 

Δυστυχώς για τους φίλους των “μερένχες” ο Βραζιλιάνος ήταν τραυματίας όταν έφτασε στη Μαδρίτη, έτσι το ντεμπούτο του άργησε αρκετά, αφού χρειάστηκε να φτάσουμε στον Οκτώβριο για να αγωνιστεί για πρώτη φορά με τη νέα του ομάδα. Η αναμονή άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω όμως, αφού κόντρα στην Αλαβές στο “Μπερναμπέου” σκόραρε ένα καταπληκτικό τέρμα δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο, ενώ πέτυχε άλλο ένα γκολ αργότερα. Η συνέχεια πάντως δεν ήταν ανάλογη ούτε για την ομάδα αλλά ούτε και για τον ίδιο, με τη Ρεάλ να φέρνει αρκετά αρνητικά αποτελέσματα και τον “R9” να διανύει μια περίοδο “ξηρασίας”. Σε μια “λευκή” ισοπαλία με τη Σοσιεδάδ στο “Μπερναμπέου” οι παίκτες αποδοκιμάστηκαν έντονα, ενώ ακολούθησε νέο 0-0 με τη Μπαρτσελόνα στο “Καμπ Νου”, σε μια βραδιά που οι φίλοι των “μπλαουγκράνα” ετοίμασαν ακόμη πιο σκληρή υποδοχή στον Φίγκο σε σχέση με το πρώτο του παιχνίδι στην έδρα της πρώην ομάδας του δυο χρόνια πριν, πετώντας του ακόμη και μια... γουρουνοκεφαλή στον αγωνιστικό χώρο.

 

Η κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κύπέλλου απέναντι στην Ολίμπια από την Παραγουάη και η “Χρυσή Μπάλα” που παρέλαβε ο Ρονάλντο στο τέλος του έτους λόγω των κατορθωμάτων του στην Άπω Ανατολή, βοήθησε την ομάδα αλλά και τον Βραζιλιάνο να ανακάμψουν. Το νέο μεταγραφικό απόκτημα της “βασίλισσας” είχε ξαναβρεί τη φόρμα του και τη βοηθούσε με τα γκολ του (πρώτος σκόρερ της εκείνη τη σεζόν) να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα, όμως η κορυφαία βραδιά του θα ερχόταν στο Champions League.

 

Στα προημιτελικά της διοργάνωσης, Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τέθηκαν αντιμέτωπες σε μια πραγματική “τιτανομαχία”, στον απόηχο μάλιστα των φημών πως ο μεγάλος αστέρας των “μπέμπηδων”, Ντέιβιντ Μπέκαμ, είχε συμφωνήσει να συνεχίσει την καριέρα του στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. Στο πρώτο παιχνίδι στη Μαδρίτη, η Ρεάλ επικράτησε με 3-1 σε ένα ματς όπου ο Φίγκο έκανε καταπληκτική εμφάνιση θέλοντας ίσως να αποδείξει πως ο Μπέκαμ δε χωρούσε σε αυτή την ομάδα (έπαιζαν στην ίδια θέση), και στη ρεβάνς του “Ολντ Τράφορντ” συντελέστηκε η κορυφαία παράσταση του Ρονάλντο στο Champions League. Ο Βραζιλιάνος στράικερ πέτυχε χατ τρικ, αναγκάζοντας το κοινό του “Θεάτρου των Ονείρων” να του χαρίσει ένα μοναδικό standing ovation όταν βγήκε ως αλλαγή. Η Γιουνάιτεντ νίκησε το παιχνίδι με 4-3, χάρη σε δύο γκολ του Μπέκαμ ο οποίος ήρθε από τον πάγκο, αφού ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν τον είχε ξεκινήσει, δίνοντας τροφή στις φήμες που ήθελαν τις σχέσεις τους να έχουν ψυχρανθεί μετά από το διάσημο περιστατικό με το... παπούτσι που κλότησε ο Σκωτσέζος στο πρόσωπο του Μπέκαμ έπειτα από τον αποκλεισμό από την Άρσεναλ στο Κύπελλο Αγγλίας. Η Ρεάλ πήρε την πρόκριση στα ημιτελικά, εκεί που γνώρισε όμως τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους, αφού μετά τη νίκη της με 2-1 στο “Μπερναμπέου” ακολούθησε η ήττα με 3-1 στο Τορίνο, σε ένα παιχνίδι στο οποίο ο Μπουφόν απέκρουσε πέναλτι του Φίγκο και επίσης φάνηκε πόσο σημαντική ήταν η απουσία του Μακελελέ για τη “βασίλισσα”.

 

    Ο Ρονάλντο πετυχαίνει χατ τρικ στην εντυπωσιακή του εμφάνιση στο "Ολντ Τράφορντ" στις 23/4/2003

 

Ο αποκλεισμός στο Champions League ενέτεινε την πίεση στο πρόσωπο του Ντελ Μπόσκε, με τη Ρεάλ να έχει αποκλειστεί και στο Κύπελλο νωρίτερα στη σεζόν με “τεσσάρα” από τη Μαγιόρκα και να έχει ηττηθεί με 4-2 στο πρωτάθλημα από τη Σοσιεδάδ των Κοβάσεβιτς, Τσάμπι Αλόνσο και Νιχάτ, η οποία επίσης διεκδικούσε τον τίτλο. Οι δυο τους έδωσαν μάχη μέχρι τελικής πτώσης και ο νέος πρωταθλητής Ισπανίας θα αποφασιζόταν την τελευταία αγωνιστική, με τους “μερένχες” να θέλουν οπωσδήποτε νίκη μέσα στην έδρα τους κόντρα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο. Λίγες μέρες πριν το αποφασιστικό ματς όμως, η είδηση της συμφωνίας με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ ήρθε να ταράξει τα νερά και να αποσπάσει τη συγκέντρωση της ομάδας από τον “τελικό” με τους Βάσκους. Παρά το γεγονός πως ο υποψήφιος πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Τζουάν Λαπόρτα, είχε υποσχεθεί στους φιλάθλους την απόκτηση του Άγγλου σούπερ σταρ προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές, ο 28χρονος τότε άσος είχε ήδη συμφωνήσει με τη Ρεάλ Μαδρίτης για να συνεχίσει την καριέρα του στο "Μπερναμπέου". Το... timing της επισημοποίησης της μετακίνησης έφερε αναστάτωση, όμως ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου, Χόρχε Βαλντάνο, δήλωσε πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να ανακοινώσουν τη μεταγραφή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αφού οι φήμες οργίαζαν και έπρεπε να μπει ένα τέλος σε αυτές.

 

Παρά τον... πανικό που έφερε η επικείμενη έλευση του “Μπεκς”, η Ρεάλ έκανε τη δουλειά της στο φινάλε και νίκησε με 3-1 τη Μπιλμπάο, πανηγυρίζοντας το 29ο πρωτάθλημα στην ιστορία της. Το γλέντι για τα επινίκια όμως επισκιάστηκε από το αρνητικό κλίμα που επικρατούσε λόγω της πρόθεσης της διοίκησης να απομακρύνει τον Βιθέντε Ντελ Μπόσκε αλλά και τον εμβληματικό για το σύλλογο Φερνάντο Ιέρο, του οποίου το συμβόλαιο δεν αναμενόταν να ανανεωθεί. Πράγματι, τόσο ο Ντελ Μπόσκε όσο και ο Ιέρο (ο οποίος στήριζε τον Ισπανό τεχνικό) αποτέλεσαν παρελθόν και για το κλαμπ θα ξεκινούσε πια ένα νέο κεφάλαιο.

 

H... Beckham Mania, το “έγκλημα” με τον Μακελελέ και η κατάρρευση στο φινάλε

 

Νέος προπονητής για τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ο Κάρλος Κεϊρόζ, ο οποίος είχε διατελέσει βοηθός του σερ Άλεξ Φέργκιουσον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Πορτογάλος κλήθηκε να διαχειριστεί τους λαμπερούς “galacticos”, οι οποίοι πλέον καλωσόρισαν άλλο ένα μέλος, τον απόλυτο σταρ Ντέιβιντ Μπέκαμ, η μεταγραφή του οποίου προκάλεσε φρενίτιδα σε όλο τον κόσμο. Το θέμα ήταν πως ο Άγγλος έπαιζε στην ίδια θέση με τον Φίγκο, στα δεξιά της μεσαίας γραμμής, έτσι ο Κεϊρόζ έπρεπε να βρει έναν τρόπο να χωρέσει και τους δύο αστέρες στην ενδεκάδα. Γρήγορα όμως στη “βασίλισσα” κατάλαβαν πως δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημά τους.

 

    Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ γίνεται ένας ακόμη "galactico" για τη Ρεάλ, σε μια μεταγραφή που συνδύασε την ποιότητα με την τεράστια εμπορική αξία

 

Η θυσία του Μακελελέ στο βωμό της απόκτησης ενός σαφέστατα πιο εμπορικού παίκτη (ο ίδιος δήλωσε πως ο Πέρεθ του είχε υποσχεθεί νέο συμβόλαιο αλλά μετά τη μεταγραφή Μπέκαμ του είπε πως δεν υπήρχαν χρήματα) αποδείχθηκε “εγκληματική”, αφού ο Γάλλος ήταν ένας πολύ σημαντικός ποδοσφαιριστής που έκανε όλη την αθόρυβη δουλειά στο κέντρο. Δεν πήρε ποτέ όμως την αναγνώριση που δικαιούταν από τη Ρεάλ, με τον Βαλντάνο μάλιστα να του λέει σε ανύποπτη φάση πως θα έπρεπε να παίζει τζάμπα για την ομάδα! Ο Μακελελέ τελικά μετακινήθηκε στην Τσέλσι, η οποία έμπαινε σε μια νέα εποχή με την έλευση του Ρόμαν Αμπράμοβιτς, με τις συνέπειες της απώλειάς του να γίνονται φανερές τα επόμενα χρόνια για τους “μερένχες”. Το καλοκαίρι του 2003 αποχώρησε και ο Μοριέντες ως δανεικός στη Μονακό, ενώ για μια ακόμη χρονιά η άμυνα δεν ενισχύθηκε, με τη διοίκηση να προτιμά μια κίνηση εντυπωσιασμού όπως αυτή του Μπέκαμ αντί να ισχυροποιήσει την ομάδα στις θέσεις όπου πραγματικά είχε ανάγκη.

 

Παρ' όλα αυτά η Ρεάλ ξεκίνησε πολύ καλά τη σεζόν 2003-04 και μετά τα πρώτα 15 παιχνίδια ήταν στην κορυφή της βαθμολογίας και στο +13 από τη Μπαρτσελόνα, την οποία νίκησε στο “Καμπ Νου” με 2-1 παίρνοντας την πρώτη της νίκη στο πρωτάθλημα μέσα στην έδρα της αντιπάλου της για πρώτη φορά μετά το 1983. Με τους Μπέκαμ, Ζιντάν, Ρονάλντο, Φίγκο, Ραούλ, Ρομπέρτο Κάρλος και Κασίγιας στη σύνθεσή της, η ομάδα των “galacticos” ήταν η απόλυτη ατραξιόν όπου κι αν αγωνιζόταν. Έως τα τέλη Φεβρουαρίου βρισκόταν στην κορυφή στο +8 από τη δεύτερη Βαλένθια, στον τελικό του Copa del Rey και στα νοκ άουτ του Champions League. Από κει και έπειτα όμως, ξεκίνησε η καθίζηση.

 

   Ο Φλορεντίνο Πέρεθ ποζάρει με τα λαμπερά αποκτήματα της... συλλογής του

 

Η αρχή έγινε με την απώλεια του Κυπέλλου, χάνοντας στον τελικό από τη Σαραγόσα με γκολ του μετέπειτα άσου του Ολυμπιακού, Λουτσιάνο Γκαλέτι, στην παράταση. Στο Champions League ξεπέρασε στους “16” το εμπόδιο της Μπάγερν, όμως στα προημιτελικά έπεσε θύμα έκπληξης από την εξαιρετική Μονακό εκείνης της σεζόν. Η νίκη με 4-2 στο “Μπερναμπέου” δικαιολόγησε τον τίτλο του φαβορί για τη Ρεάλ, όμως στη ρεβάνς του Πριγκηπάτου, παρά το γεγονός πως οι “μερένχες” προηγήθηκαν με τον Ραούλ, οι Μονεγάσκοι ανέτρεψαν το σκορ με πρωταγωνιστές τους Ζιουλί και Μοριέντες (που τιμώρησε την ομάδα στην οποία ανήκε) επικράτησαν με 3-1 και πέρασαν λόγω του εκτός έδρας γκολ. Στο πρωτάθλημα όμως, η κατάρρευση ήταν μνημειώδης. Η ομάδα του Κεϊρόζ έχασε και τα πέντε (!) τελευταία παιχνίδια της, με αποτέλεσμα από εκεί που στην 33η αγωνιστική ήταν στην κορυφή ισόβαθμη με τη Βαλένθια να τερματίσει στην τέταρτη θέση και να χρειαστεί να παίξει προκριματικά για να αγωνιστεί στο Champions League της επόμενης χρονιάς, με τον τίτλο να καταλήγει στις “νυχτερίδες”. Μια σεζόν που ξεκίνησε με ενθουσιασμό και φιλοδοξίες, δε θα μπορούσε να είχε πιο καταστροφικό φινάλε.

 

Οι συνεχόμενες αλλαγές προπονητών και η νέα αποτυχημένη σεζόν

 

Ο Κεϊρόζ απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία και στη θέση του κάθισε ο παλιός άσος της Ρεάλ, Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο. Ενώ η ομάδα προετοιμαζόταν για τη σεζόν 2004-05, αποφασίστηκε επιτέλους η ενίσχυση της άμυνας, με την έλευση του Αργεντινού στόπερ Βάλτερ Σάμουελ από τη Ρόμα αλλά και του Τζόναθαν Γούντγκεϊτ από τη Νιούκαστλ, ο οποίος τότε θεωρούνταν ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς στον κόσμο αλλά η ευπάθειά του στους τραυματισμούς στιγμάτισε την καριέρα του. Είναι χαρακτηριστικό πως το ντεμπούτο του με τη Ρεάλ το έκανε πάνω από ένα χρόνο μετά τη μεταγραφή του, τον Σεπτέμβρη του 2005 (ήταν μάλιστα καταστροφικό καθώς πέτυχε αυτογκόλ και αποβλήθηκε)! Παρ' όλα αυτά ο Πέρεθ δε θα μπορούσε να αφήσει ένα καλοκαίρι να περάσει χωρίς την έλευση κάποιου “galactico”, έτσι τα λευκά φόρεσε και ο κάτοχος της “Χρυσής Μπάλας” του 2001, Μάικλ Όουεν, που μετακόμισε στη Μαδρίτη έχοντας εντυπωσιάσει τα προηγούμενα χρόνια με τη φανέλα της Λίβερπουλ.

 

Το πρόβλημα στα χαφ βέβαια παρέμενε, αφού η Ρεάλ δε μπόρεσε ποτέ να αναπληρώσει το κενό του Μακελελέ, ενώ το 2004 αποχώρησαν και οι Καμπιάσο, Κονσεϊσάο. Συχνά στο κέντρο της μεσαίας γραμμής έπαιζαν ο Γκούτι με τον Μπέκαμ (σε μια προσπάθεια να χωρέσει ο Άγγλος μαζί με τον Φίγκο στην ενδεκάδα), κάτι που δε λειτουργούσε στο ανασταλτικό κομμάτι. Τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά από το ξεκίνημα, κάτι που είχε ως συνέπεια ο Καμάτσο να αποτελέσει πολύ γρήγορα παρελθόν και στη θέση του να έρθει ο Γκαρθία Ρεμόν, όμως ούτε αυτός έμελλε να μακροημερεύσει, αφού απολύθηκε τον Δεκέμβρη. Στο μεταξύ, ο Πέρεθ είχε προσλάβει για τη θέση του διευθυντή ποδοσφαίρου τον σπουδαίο Αρίγκο Σάκι, έναν από τους κορυφαίους προπονητές, αρχιτέκτονα της μεγάλης Μίλαν των τελών του '80 και αρχών του '90. Όταν ο πάγκος έμεινε εκ νέου κενός, προσέφερε τη θέση στον Σάκι, όμως ο Ιταλός αρνήθηκε γνωρίζοντας καλά πως στη Ρεάλ του Πέρεθ οι προπονητές γίνονται εύκολα τα εξιλαστήρια θύματα. Νέος τεχνικός της “βασίλισσας” (ο τρίτος εκείνη τη χρονιά) έγινε ο Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, ο οποίος θα προπονούσε πρώτη φορά στην Ευρώπη αλλά είχε διατελέσει ομοσπονδιακός προπονητής της Βραζιλίας και διατηρούσε καλές σχέσεις με τους Βραζιλιάνους της ομάδας (Ρονάλντο, Ρομπέρτο Κάρλος).

 

Με τον Λουξεμπούργκο στο τιμόνι η Ρεάλ ανέκαμψε, πετυχαίνοντας επτά σερί νίκες στο πρωτάθλημα, ενώ για να καλυφθεί το έλλειμα στα χαφ, οι Μαδριλένοι απέκτησαν τον Δανό Τόμας Γκράβεσεν από την Έβερτον, σε μια μάλλον αποτυχημένη μεταγραφή. Γρήγορα όμως η ομάδα προβλημάτισε ξανά, αφού στο Κύπελλο ήρθε αποκλεισμός-σοκ από τη Βαγιαδολίδ, ενώ στο Champions League δε μπόρεσε να φτάσει πέρα από τη φάση των “16”, μένοντας έξω από τη Γιουβέντους στην παράταση (από εκεί ξεκίνησε ένα αρνητικό σερί έξι συνεχόμενων αποκλεισμών σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης, το οποίο έσπασε το 2011!). Ένας λόγος για να χαμογελάσουν οι οπαδοί των “μπλάνκος” ήταν η νίκη επί της Μπαρτσελόνα με 4-2 στο “Μπερναμπέου” τον Απρίλη του 2005, όμως τελικά μία ακόμη χρονιά ολοκληρώθηκε χωρίς κάποιο τρόπαιο για τον σύλλογο, με τους “μπλαουγκράνα” να πανηγυρίζουν τον πρώτο τους τίτλο από το 1999.

 

  Μπέκαμ, Φίγκο, Ρονάλντο, Ζιντάν και Ραούλ συνέθεσαν μια διαγαλαξιακή ομάδα στη Μαδρίτη που όμως δεν ήταν όσο επιτυχημένη θα περίμεναν πολλοί

 

Το show του Ροναλντίνιο στο “Μπερναμπέου”, η “εξάρα” από τη Σαραγόσα και η παραίτηση Πέρεθ

 

Η σεζόν 2005-06 ξεκίνησε με την αποχώρηση του πρώτου “galactico” της εποχής Πέρεθ, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους του κύκλου εκείνης της λαμπερής ομάδας. Ο Λουίς Φίγκο, δυσαρεστημένος από τον λίγο χρόνο συμμετοχής που του έδινε ο Λουξεμπούργκο και έχοντας κακές σχέσεις με τον Βραζιλιάνο τεχνικό, αποχώρησε για την Ίντερ, ενώ στο Μιλάνο τον ακολούθησαν και οι Σάμουελ και Σολάρι. Παρά το γεγονός πως η Ρεάλ ξόδεψε ένα πολύ μεγάλο ποσό για μεταγραφές, για πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι του 2000 δεν αποκτήθηκε κάποιο σπουδαίο όνομα. Αντίθετα, στο “Μπερναμπέου” κατέφθασαν ο Ζούλιο Μπαπτίστα, που είχε εντυπωσιάσει με τη Σεβίλλη, ο Ρομπίνιο από τη Σάντος που θεωρούνταν τότε το μεγαλύτερο ταλέντο του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου και ο μόλις 19 ετών Σέρχιο Ράμος.

 

Η χρονιά όμως δε διέφερε από τις δύο προηγούμενες, αφού η “βασίλισσα” σε γενικές γραμμές απογοήτευσε ξανά. Το Νοέμβρη του 2005 η Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο έφτασε στο “Μπερναμπέου” για το “clasico” και ο Βραζιλιάνος “μάγος”, ο κορυφαίος του πλανήτη εκείνη την περίοδο, χάρισε μια μοναδική παράσταση πετυχαίνοντας δύο γκολ στη νίκη με 3-0 των “μπλαουγκράνα”, σε μια εφιαλτική βραδιά για όλη τη Ρεάλ και ιδιαίτερα για τον δεξιό οπισθοφύλακά της, Μίτσελ Σαλγκάδο, που είχε αναλάβει το μαρκάρισμα του “Ρόνι”. Το κοινό του “Μπερναμπέου” παρά την πίκρα του αναγνώρισε την αξία του άσου της “Μπάρτσα”, χαρίζοντάς του το χειροκρότημα.

 

Λίγο αργότερα η θητεία του Λουξεμπούργκο στον πάγκο των Μαδριλένων έλαβε τέλος, ενώ και ο Σάκι εγκατέλειψε το πόστο του. Ο Χουάν Κάρο αντικατέστησε τον πρώτο, ενώ τον χειμώνα φόρεσαν τα λευκά οι Αντόνιο Κασάνο και Σισίνιο, χωρίς να μπορέσουν να αποδειχθούν κομβικοί για τη σεζόν της “βασίλισσας”. Στις 8 Φεβρουαρίου 2006 γράφτηκε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του συλλόγου, αφού στον πρώτο ημιτελικό του Copa del Rey με αντίπαλο τη Σαραγόσα η Ρεάλ δέχθηκε έξι γκολ από την ομάδα της Αραγονίας, χάνοντας με 6-1 και με τον Ντιέγκο Μιλίτο να πετυχαίνει καρέ τερμάτων.

 

Λίγες μέρες μετά οι “μερένχες” υποδέχθηκαν την Άρσεναλ στο πρώτο παιχνίδι της φάσης των “16” του Champions League, το οποίο ήρθε αμέσως μετά από κάποιες “περίεργες” δηλώσεις του Ρονάλντο, με τον Βραζιλιάνο να κριτικάρει τους οπαδούς της ομάδας του λέγοντας πως ποτέ το “Μπερναμπέου” δεν του έδειξε αγάπη από τη μέρα που πήγε στη Ρεάλ. Οι “μπλάνκος” ηττήθηκαν με 1-0 χάρη σε ένα γκολ με φανταστική ενέργεια του Τιερί Ανρί, ενώ μετά το παιχνίδι ο Ραούλ τοποθετήθηκε για τις δηλώσεις Ρονάλντο, λέγοντας πως ο Βραζιλιάνος φάνηκε εγωιστής και πως θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει περισσότερο η ομάδα. Με το κλίμα λοιπόν ανάμεσα στους “galacticos” να μην είναι το καλύτερο εκείνη την περίοδο, ήρθε μια ακόμη ήττα στο πρωτάθλημα από τη Μαγιόρκα η οποία μεγάλωσε κι άλλο τη διαφορά από την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα, λίγο πριν μια είδηση έρθει να ταράξει κι άλλο τα νερά.

 

Ο Φλορεντίνο Πέρεθ ανακοίνωσε την παραίτησή του από την προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης, παραδεχόμενος στη συνέντευξη Τύπου πως η παρεμβατικότητά του στα αγωνιστικά θέματα της ομάδας ίσως να έκανε κακό στους ποδοσφαιριστές, ενώ ο προπονητής Κάρο δήλωσε μετά από την εξέλιξη αυτή πως “πλέον θα χρησιμοποιώ παίκτες και όχι ονόματα”. Σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση του Πέρεθ από τον προεδρικό θώκο σηματοδότησε το τέλος εποχής της ομάδας των “galacticos”. Στον απόηχο των σημαντικών αυτών εξελίξεων, οι “μερένχες” έπαιξαν τον επαναληπτικό με την Άρσεναλ στο “Χάιμπουρι” φέρνοντας 0-0 και αποτυγχάνοντας να συνεχίσουν στη διοργάνωση (η Άρσεναλ έφτασε ως τον τελικό εκείνη τη χρονιά). Αλλά και στο πρωτάθλημα η συνέχεια ήταν κακή, με τη Ρεάλ να φέρνει έξι (!) ισοπαλίες σε επτά παιχνίδια, οι οποίες έβαλαν τέλος στα όποια όνειρα για τον τίτλο (πρωταθλήτρια η Μπαρτσελόνα ξανά). Τον Απρίλη του 2006, ο Ζινεντίν Ζιντάν ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο εκείνου του καλοκαιριού στη Γερμανία και το τελευταίο του παιχνίδι μπροστά στο κοινό του “Μπερναμπέου” ήταν η εντός έδρας ισοπαλία με 3-3 κόντρα στη Βιγιαρεάλ, ματς στο οποίο σκόραρε, όπως και στο τελευταίο του γενικότερα με τη φανέλα της Ρεάλ, στην ήττα με 4-3 από τη Σεβίλλη.

 

Με τον Πέρεθ να έχει πια παραιτηθεί, τον Φίγκο ήδη παρελθόν από το 2005 και τον Ζιντάν να κρεμάει τα παπούτσια του, η εποχή των “galacticos” έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της το καλοκαίρι του 2006. Στα μέσα της σεζόν 2006-07, με τη Ρεάλ πλέον στα χέρια του Ραμόν Καλντερόν και τον Φάμπιο Καπέλο στην τεχνική ηγεσία, ο Ρονάλντο αποχώρησε για τη Μίλαν, ενώ το καλοκαίρι του 2007 έφυγε και ο Μπέκαμ για τις ΗΠΑ αλλά και ο Ρομπέρτο Κάρλος για την Τουρκία. Μετά από μια τριετία στην οποία η “βασίλισσα” πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα, ο Πέρεθ επέστρεψε στην προεδρία το 2009 σε μια δύσκολη περίοδο για το σύλλογο με τη Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα να κυριαρχεί σε Ισπανία και Ευρώπη και τις μνήμες ακόμη νωπές από το εκκωφαντικό 2-6 στο “Μπερναμπέου”. Ο ισχυρός άνδρας της Ρεάλ ήθελε και πάλι να σηματοδοτήσει την αλλαγή σελίδας για το κλαμπ και είχε ως στόχο να δημιουργήσει τους νέους “galacticos”, αποκτώντας τους Κριστιάνο Ρονάλντο, Κακά, Μπενζεμά και Τσάμπι Αλόνσο το ίδιο καλοκαίρι. Με πιο σωστό προγραμματισμό όμως και διορθώνοντας κάποιες επιπολαιότητες του παρελθόντος χτίστηκε η ομάδα που αργότερα θα έφτανε σε τέσσερις κατακτήσεις Champions League μέσα σε μια πενταετία, κυριαρχώντας και πάλι στην Ευρώπη.

 

Για τη Ρεάλ Μαδρίτης των “galacticos” της περιόδου 2000-2006 έχουν χυθεί τόνοι μελάνι και έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις ακόμη και μέχρι σήμερα, για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ πέτυχε μεν τον αρχικό στόχο του, αφού εκτόξευσε εμπορικά τον σύλλογο φέρνοντας στη Μαδρίτη ό, τι καλύτερο κυκλοφορούσε στη παγκόσμια αγορά και μετέτρεψε το σύλλογο ξανά σε έναν κολοσσό του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ωστόσο υπήρξαν και πολλά λάθη, ενώ στο γήπεδο η ομάδα δεν κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες και παρά το γεγονός πως η πρώτη τριετία έφερε σημαντικές επιτυχίες με πρωταθλήματα, Διηπηπειρωτικά και το ένατο Champions League, στη δεύτερη απογοήτευσε μένοντας χωρίς κάποιον τίτλο.

 

Επιτυχημένη ή αποτυχημένη εκείνη η ομάδα; Πολλά μπορούν να ειπωθούν, το σίγουρο όμως είναι πως ήταν ξεχωριστή.

 

Πηγές

Real Madrid: The success and failure of the galacticos era, Balon English, youtube

Fc Barcelona: An era between two greats, Balon English, youtube

Ταξίδι στ' αστέρια, Η ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης-Champions League, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, 2016

Real Madrid: The most successful club in the world, Illugi Jokulsson, Abbeville Press Publishers, 2014