Ο βασιλιάς Ίκερ αποχαιρετά τη βασίλισσά του

Είναι το 28ο λεπτό της παράτασης του τελικού του Champions League στη Λισσαβώνα. Ο Μαρσέλο “γράφει” το 3-1 για τη Ρεάλ Μαδρίτης απέναντι σε μια Ατλέτικο που έχει παραδώσει πνεύμα και “κλειδώνει” τη νίκη-ανατροπή για την ομάδα του, που παράλληλα σημαίνει και την κατάκτηση του επί δώδεκα ετών αντικειμένου του πόθου για τη “βασίλισσα”, του 10ου Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Την ίδια ώρα, στην άλλη άκρη του γηπέδου, ο μεγάλος αρχηγός Ίκερ Κασίγιας ξεσπά σε λυγμούς. Η εικόνα του να κλαίει συσσωρεύει όλα μαζί τα συναισθήματα που έβγαιναν σα χείμαρρος από μέσα του. Η χαρά και η συγκίνηση για την επίτευξη του μεγάλου στόχου, η πίεση που υπήρχε όλο αυτό το διάστημα για να φτάσει η Ρεάλ σε αυτόν τον στόχο, η αμφισβήτηση και η κριτική που δέχθηκε ο ίδιος τα τελευταία χρόνια.

Στις 12 Ιουλίου 2015 ο Ίκερ Κασίγιας έκλαψε ξανά για τη “βασίλισσά” του, αυτή τη φορά όμως δεν ήταν δάκρυα χαράς. Ήταν δάκρυα αποχαιρετισμού, αφού λίγες ώρες πριν είχε γίνει και επισήμως γνωστό πως ο 34χρονος γκολκίπερ αποτελεί παρελθόν από τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ίσως και δάκρυα πικρίας για τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα τα τελευταία χρόνια και τον τρόπο που φεύγει από την ομάδα που υπηρέτησε πιστά για 25 ολόκληρα χρόνια.

Μοιάζει πραγματικά αδιανόητο να φανταστεί κανείς τον Ίκερ Κασίγιας με άλλη φανέλα εκτός από αυτή της Ρεάλ. Εννέα μόλις ετών ήταν όταν, το 1990, μπήκε στην οικογένεια των “μπλάνκος” και τότε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα, βγαλμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας, δε θα μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε. Στις 27 Νοεμβρίου 1997 οι άνθρωποι της Ρεάλ τον πήραν από το... σχολείο για να τον βάλουν στην αποστολή της πρώτης ομάδας, που θα ταξίδευε στη Νορβηγία για ένα παιχνίδι του Champions League με τη Ρόζενμποργκ. Το ντεμπούτο του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση πάντως έμελλε να το κάνει δύο χρόνια αργότερα, στο αλήστου μνήμης 3-3 με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, μόλις τρεις ημέρες αφού είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση με τη Ρεάλ και στο πρωτάθλημα, σε ένα 2-2 με τη Μπιλμπάο στο "Σαν Μαμές". Αυτό ήταν και το ξεκίνημα μιας πορείας που θα του επεφύλασσε τα πάντα. Χαρές, απογοητεύσεις, νίκες, τρόπαια, θριάμβους, καταξίωση, αμφισβήτηση, πικρία, αποκαθήλωση.

Έκατσε κάτω από τα δοκάρια της πρώτης ομάδας της Ρεάλ σε επτακόσια είκοσι πέντε παιχνίδια, μέσα από τα οποία εξελίχθηκε από έναν ελπιδοφόρο τερματοφύλακα στον φύλακα-άγγελο της εστίας των Μαδριλένων, αναγκάζοντας τους φίλους της ομάδας να τον προσφωνούν “Άγιο Ίκερ”, λόγω των αναρίθμητων σωτήριων επεμβάσεων που κατέγραψε στη διάρκεια της καριέρας του στα γκολπόστ της “βασίλισσας”. Ο πιτσιρικάς από το Μόστολες (προάστιο της Μαδρίτης) έγινε ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην ιστορία της Ρεάλ και η στόφα ηγέτη που διέθετε τον ανήγαγε σε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που πέρασαν από το “Σαντιάγο Μπερναμπέου” και σε έναν από τους εμβληματικότερους παίκτες που φόρεσαν το περιβραχιόνιο του κορυφαίου συλλόγου στον κόσμο.

Πέντε πρωταθλήματα Ισπανίας, τρία Champions League, δύο Κύπελλα, τέσσερα Σούπερ Καπ Ισπανίας, δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης, ένα Διηπειρωτικό και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων είναι οι υπέρλαμπροι τίτλοι που κοσμούν το βιογραφικό του Ίκερ Κασίγιας στα 16 χρόνια που έπαιξε με την πρώτη ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης και η συμβολή του στο να φτάσει η “βασίλισσα” στις επιτυχίες αυτές ήταν κάτι παραπάνω από καθοριστική. Εκτός από τους τόσους συλλογικούς τίτλους κέρδισε και πολλούς ατομικούς, όπως αυτόν του κορυφαίου τερματοφύλακα στην Ισπανία (δύο φορές) και του κορυφαίου στην Ευρώπη, δείγμα του πόσο ανεξίτηλα άφησε τα σημάδια του στο ισπανικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, τίποτε δεν έμοιαζε όπως ήταν για τον Κασίγιας στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. Τα πάντα ξεκίνησαν τη σεζόν 2012-13 και συγκεκριμένα τον Δεκέμβρη του 2012, όταν σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι με τη Μάλαγα ο Ζοσέ Μουρίνιο αποφασίζει να αφήσει στον πάγκο τον αρχηγό της Ρεάλ. Φήμες τότε ήθελαν τον Πορτογάλο τεχνικό να “τιμωρεί” τον Κασίγιας επειδή διέρρεε στον Τύπο και συγκεκριμένα στη δημοσιογράφο και έτερόν του ήμισυ, Σάρα Καρμπονέρο, οτιδήποτε συνέβαινε στα αποδυτήρια της ομάδας. Φήμες που δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, ωστόσο το κακό είχε γίνει και ο Ίκερ χαρακτηρίστηκε από μερίδα των οπαδών της Ρεάλ ως ο “προδότης” και ο “ρουφιάνος” του συλλόγου.

Στο υπόλοιπο της χρονιάς ο Κασίγιας ήταν η δεύτερη επιλογή πίσω από τον Ντιέγκο Λόπεθ ενώ το κακό για αυτόν συνεχίστηκε και την επόμενη χρονιά παρά την αποχώρηση του Μουρίνιο και την άφιξη του Αντσελότι. Ο Ιταλός διατήρησε τον Ντιέγκο Λόπεθ κάτω από τα δοκάρια της Ρεάλ στο πρωτάθλημα, δίνοντας τα παιχνίδια του Champions League και του Κυπέλλου στον Κασίγιας, σε μία πιο συμβιβαστική λύση. Η “βασίλισσα” κατέκτησε και τις δύο διοργανώσεις στις οποίες έπαιξε ο Κασίγιας και η χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε τον βρήκε ξανά βασικό, παρά την απόκτηση του ταλαντούχου γκολκίπερ Κέιλορ Νάβας, που είχε εντυπωσιάσει στο πρωτάθλημα της περιόδου 2013-14 και στο Μουντιάλ.

Ωστόσο, το κλίμα γύρω από τον Ισπανό δεν είχε αλλάξει ιδιαίτερα. Συνέχισε να διχάζει το “Μπερναμπέου”, αφού οι οπαδοί χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, σε αυτούς που αποθέωναν ακόμη τον εμβληματικό αρχηγό και σε αυτούς που τον αποδοκίμαζαν σε κάθε επαφή του με τη μπάλα. Συνυπολογίζοντας και τη δεδομένη πτώση της απόδοσής του κάτω από τα δοκάρια την τελευταία τριετία, η διοίκηση της Ρεάλ πήρε την απόφαση να εμπιστευθεί κάποιον άλλον στη θέση του βασικού, και ο Κασίγιας θα το κατανοούσε αλλά δε θα δεχόταν να είναι το νούμερο δύο για ακόμη μία φορά. Κάπως έτσι φτάσαμε στο μεγάλο φινάλε αυτό το καλοκαίρι, μία λύση που μοιάζει η ιδανική και για τις δύο πλευρές.

Η παρακαταθήκη που αφήνει ο “Άγιος Ίκερ” είναι τεράστια, με τη Ρεάλ να καλείται να βρει τον άξιο διάδοχό του και να έχει μπροστά της ένα πολύ δύσκολο έργο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην επίσημη ανακοίνωση του “αντίο” ο ίδιος αναφερόταν ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας που πέρασε ποτέ από τον σύλλογο.

Όσο για τον ίδιο τον Κασίγιας, ανοίγεται μπροστά του πλέον ένα νέο κεφάλαιο, μακριά από την “αυλή” της “βασίλισσας”. Η επιλογή του να συνεχίσει την καριέρα του στην Πόρτο ήταν μια έκπληξη, αφού έστω και στα 34 του πολλοί πίστευαν πως μπορεί να σταθεί επάξια σε ακόμη πιο υψηλό επίπεδο, όμως η αλήθεια είναι πως οι “δράκοι” θα προσφέρουν στον Ισπανό πορτιέρο την ηρεμία που τόσο του είχε λήψει τα τελευταία χρόνια, φυσικά θέση βασικού και τη δυνατότητα να χαρεί το ποδόσφαιρο μακριά από αβάσταχτο βάρος της πίεσης που υπάρχει σε μια ομάδα όπως η Ρεάλ Μαδρίτης. Όποιο και να ήταν όμως το τέλος, η αγάπη του για τη “βασίλισσά” του και τα όσα έζησε στη Μαδρίτη τον συνοδεύουν για μια ζωή. Η φράση του, άλλωστε, στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου τα έλεγε όλα: “Όπου κι αν βρίσκομαι, ό, τι και να κάνω, να ξέρετε ότι θα φωνάζω ζήτω η Ρεάλ!”.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ