Η Τσέλσι πρωταθλήτρια Ευρώπης: Τόσο παράξενο και τόσο λογικό

Πέντε μέρες πέρασαν πια από το φινάλε του Champions League της φετινής περιόδου και τον τελικό του “Ντραγκάο” ανάμεσα σε Μάντσεστερ Σίτι και Τσέλσι, που βρήκε τους “μπλε” να πανηγυρίζουν στο τέλος απόλυτα δίκαια το δεύτερο Champions League της ιστορίας τους μετά από εκείνο τον αναπάντεχο θρίαμβό τους στο Μόναχο το 2012. Με το θόρυβο (που έκαναν οι περίπου 15.000 θεατές που τους επετράπη η είσοδος, το 1/3 μόνο της χωρητικότητας του γηπέδου που στα μάτια όλων έμοιαζε κατάμεστο μετά από τόσα ματς κεκλεισμένων των θυρών) να έχει σιγά σιγά κοπάσει και τη σκόνη να έχει κατακαθίσει, ας καταγράψουμε κάποια δεδομένα αναφορικά με τη μεγάλη επιτυχία της Τσέλσι και φυσικά την αποτυχία της Μάντσεστερ Σίτι.

Όταν μια ομάδα επενδύει μέσα σε ένα καλοκαίρι πάνω από 250 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές, και πόσο μάλλον όταν αυτή συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες της Ευρώπης, δε μπορεί παρά να λογίζεται μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση όλων των μεγάλων τίτλων, μαζί φυσικά και του Champions League. Η Τσέλσι ήταν η πρωταθλήτρια των μεταγραφών το περασμένο καλοκαίρι, όταν οι περισσότερες ομάδες μετρούσαν τις… οικονομικές πληγές τους λόγω της πανδημίας. Η απόφαση του Αμπράμοβιτς να την ανεβάσει ξανά επίπεδο και η εξοικονόμηση χρημάτων που είχε κάνει λόγω της τιμωρίας της την περασμένη σεζόν (δε μπορούσε να προχωρήσει σε ενίσχυση), οδήγησε σε μεγάλες… σπατάλες. Τίμο Βέρνερ, Κάι Χάβερτς, Χακίμ Ζίγιες, Μπεν Τσίλγουελ, Εντουάρ Μεντί και Τιάγκο Σίλβα (ως ελεύθερος) κατέφθασαν στο “Στάμφορντ Μπριτζ” για να δώσουν τεράστια δυναμική στο ρόστερ και να προκαλέσουν ευχάριστο πονοκέφαλο στον Φρανκ Λάμπαρντ, ο οποίος μαζί με τους παίκτες που ήδη υπήρχαν και τους νεαρούς που ο ίδιος είχε αναδείξει (Μάουντ, Έιμπραχαμ, Τζέιμς) είχε στα χέρια του πολλές λύσεις και καλούνταν να βρει τις απαραίτητες ισορροπίες για να οδηγήσει τους “μπλε” στην επιτυχία μετά την πρώτη του ενθαρρυντική σεζόν.

Στο ξεκίνημα της χρονιάς όμως, κανείς δε θα πόνταρε πως αυτή η Τσέλσι θα έφτανε στο τέλος στην κορυφή της Ευρώπης. Ο Λάμπαρντ τελικά δεν κατάφερε να βρει τις ισορροπίες, οι πολυδιαφημισμένες και πολυδάπανες μεταγραφές δεν έκαναν τη διαφορά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και οι Λονδρέζοι από νωρίς βγήκαν εκτός διεκδίκησης του τίτλου στην Αγγλία. Κάπου εκεί η διοίκηση πήρε την απόφαση να απομακρύνει τον “Φράνκι” και να προσλάβει τον Τόμας Τούχελ, ο οποίος μόλις είχε αποχωρήσει από την Παρί. Και εκεί γύρισε ο διακόπτης για την Τσέλσι.

Η επιρροή του Τούχελ στο παιχνίδι των “μπλε” ήταν εμφανής από τα πρώτα κιόλας παιχνίδια. Η ομάδα μπορεί να μην έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο, όμως ήταν άψογη τακτικά, δεχόταν τρομερά δύσκολα γκολ και κατάφερνε στις περισσότερες περιπτώσεις να παίρνει αυτό που ήθελε. Ο Γερμανός, που ήδη από τη Μάιντς είχε δείξει δείγματα των ικανοτήτων του, αποδείχθηκε και στο Λονδίνο ένας εξαιρετικός tactician, ένας προπονητής που ξέρει να στήνει την ομάδα του εξαιρετικά στον αγωνιστικό χώρο. Μέσα σε μισή σεζόν άλλωστε, πήρε το “σκαλπ” πολλών σπουδαίων προπονητών, όπως ο Γκουαρντιόλα (τρις), ο Μουρίνιο, ο Κλοπ, ο Αντσελότι, ο Σιμεόνε, ο Ζιντάν.

Εφάρμοσε εξαιρετικά αυτό το 3-4-2-1 στην Τσέλσι, παρουσιάζοντας μια ομάδα συμπαγή αμυντικά, με εξαιρετικό έλεγχο στο κέντρο και πάντα επικίνδυνη στις αντεπιθέσεις, εκμεταλλευόμενη τη μεγάλη ποιότητα που είχε μεσοεπιθετικά. Οι Γερμανοί σταρ δε, που όλοι ήλπιζαν υπό τις οδηγίες του Τούχελ να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο (ήταν κι αυτός ένας λόγος της άφιξής του στο “Μπριτζ”) βελτιώθηκαν, αφού και ο Χάβερτς ένιωσε σημαντικός (δεν είχε βρει ξεκάθαρο ρόλο με τον Λάμπαρντ) και ο Βέρνερ που δεν ήταν όσο αποτελεσματικός περίμεναν όλοι ολοκλήρωσε τη σεζόν με αρκετή συμμετοχή στα γκολ της Τσέλσι. Κι από κει που δύσκολα κανείς θα φανταζόταν τους Λονδρέζους πρωταθλητές Ευρώπης σκεπτόμενος μάλλον πως και φέτος διανύουν μια μεταβατική περίοδο, ο θρίαμβός τους στο τέλος μοιάζει και λογικός. Έβγαλαν μάλλον εύκολα εκτός τις Ατλέτικο και Πόρτο, ήταν ανώτεροι της Ρεάλ Μαδρίτης (ειδικά η ρεβάνς στην Αγγλία ήταν ένα σεμινάριο τακτικής) και στον τελικό “βραχυκύκλωσαν” τη Σίτι ειδικά μετά το γκολ που πέτυχαν.

 Ο συγκλονιστικός Ενγκολό Καντέ, MVP του τελικού

Μοιάζει απίστευτο αλλά η Τσέλσι κατέκτησε και πάλι το Champions League σε μια χρονιά που δεν ήταν ανάμεσα στα μεγάλα φαβορί, αν και η επιτυχία αυτή ασφαλώς και μοιάζει πιο λογική από εκείνη του 2012. Και πάλι τα κατάφερε με τον Αμπράμοβιτς να έχει αλλάξει προπονητή στη μέση της σεζόν. Τότε ήταν ο Ντι Ματέο που είχε πάρει τη θέση του Βίλας-Μπόας, τώρα ο Τούχελ στη θέση του Λάμπαρντ. Σε κάθε περίπτωση, ο Ρώσος μεγιστάνας θα αισθάνεται απόλυτα δικαιωμένος για εκείνη την τεράστια επένδυση που ξεκίνησε πίσω στο καλοκαίρι του 2003 και πέρα από τις επιτυχίες εντός συνόρων, έκανε την Τσέλσι μεγάλη πρωταγωνίστρια και στην Ευρώπη. Τα τρόπαια μπορεί να άργησαν, όμως μην ξεχνάμε πως μέσα σε εννέα χρόνια οι “μπλε” έχουν κατακτήσει από δυο φορές το Champions League και το Europa League (2013, 2019), επιτεύγματα σπουδαία.

Και ο θρίαμβος της Τσέλσι στο Οπόρτο είναι γεμάτος από όμορφες ιστορίες. Όπως του Χάβερτς, που σκόραρε στον τελικό το μοναδικό του γκολ στο Champions League αλλά το πιο σημαντικό για την ομάδα του. Όπως του Τούχελ, που ένα χρόνο μετά το χαμένο τελικό με την Παρί στη Λισσαβώνα τον περασμένο Αύγουστο αναδείχθηκε φέτος νικητής. Και φυσικά του Ενγκολό Καντέ, του ποδοσφαιριστή που μέσα σε μια πενταετία έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα (πρωταθλήματα και κύπελλο Αγγλίας, Παγκόσμιο Κύπελλο, Europa League, Champions League), έχει κερδίσει άπαντες με την ταπεινότητά του και το χαμόγελό του και με μία ακόμη συγκλονιστική του εμφάνιση σε αυτόν τον τελικό έχει μπει για τα καλά στις συζητήσεις για τη “Χρυσή Μπάλα” αυτής της χρονιάς.

Πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία σε τελικό Champions League ο Γκουαρντιόλα, αλλά δε μπόρεσε να πανηγυρίσει το τρίτο του τρόπαιο και να φτάσει τους Πέισλι, Αντσελότι και Ζιντάν

Και η Σίτι; Η χαμένη της υπόθεσης έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην πηγή αλλά νερό και πάλι δεν ήπιε. Σε μια χρονιά που έδειξε πιο ώριμη από ποτέ για να φτάσει στο μεγάλο της στόχο για τον οποίο έχουν ξοδευτεί τόσα εκατομμύρια όλα αυτά τα χρόνια, σε μια σεζόν όπου έδειξε επιτέλους χαρακτήρα στην Ευρώπη και αυτό φάνηκε και από τις προκρίσεις της κόντρα σε Ντόρτμουντ και Παρί, δε μπόρεσε να τα καταφέρει.

Και είναι αλήθεια πως ο Γκουαρντιόλα μοιάζει πολλές φορές με τους πειραματισμούς του να βάζει “τρικλοποδιές” στην ίδια του την ομάδα (κάτι παρόμοιο συνέβη και στον περσινό αποκλεισμό από τη Λιόν στο Final-8), αφού πολλή κουβέντα έγινε για το ότι ξεκίνησε το ματς χωρίς καθαρό “εξάρι”, για το ότι η παρουσία του Στέρλινγκ στην επίθεση μπέρδεψε τη Σίτι κλπ. Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους, όμως το σημαντικότερο ήταν πως οι “πολίτες” δεν ήταν ψυχολογικά προετοιμασμένοι για ένα τόσο μεγάλο ματς. Σε αυτόν τον τελικό τους αποδόθηκε η ταμπέλα του φαβορί, το διακύβευμα ήταν τεράστιο για μια ομάδα που είναι μακριά από τις ευρωπαϊκές επιτυχίες και τελικώς η Σίτι λύγισε από το βάρος. Συν τοις άλλοις, έχασε και τον Ντε Μπρόινε στο δεύτερο ημίχρονο, το “μυαλό” της μέσα στο γήπεδο. Συμβαίνει με τις ομάδες που δεν έχουν την εμπειρία για αυτά τα παιχνίδια, άλλωστε και η Τσέλσι στην πρώτη της απόπειρα απέτυχε (το 2008). Η ομάδα του Μάντσεστερ πάντως έχει όλα τα φόντα να βρεθεί ξανά διεκδικήτρια του τροπαίου τα επόμενα χρόνια και να ανέβει αυτή τη φορά στο πρώτο σκαλί του βάθρου.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ