Φέτος, ναι, είναι η χρονιά της

Του Ανδρέα Λεκάκη

Η Λίβερπουλ ήταν η νικήτρια στο μεγάλο παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Σίτι, ένα ματς που είχε τον χαρακτήρα του ντέρμπι τίτλου όσο κι αν είναι ακόμη νωρίς στη σεζόν, έτσι συνέχισε με εντυπωσιακό τρόπο την ξέφρενη πορεία της προς το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από τριάντα χρόνια. Η εμφατική της νίκη με 3-1 κόντρα στη βασική ανταγωνίστριά της για τον τίτλο και πρωταθλήτρια Αγγλίας τις δύο τελευταίες χρονιές ήταν άλλη μια απόδειξη, ίσως η μεγαλύτερη, πως όσο κλισέ κι αν ακούγεται πλέον τις τελευταίες σεζόν η φράση αυτή για την ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ, φέτος μάλλον είναι η χρονιά της για να κατακτήσει την Premier League.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης έχει πραγματοποιήσει το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας της στην κορυφαία κατηγορία, αφού η πορεία της ως τώρα είναι σχεδόν αψεγάδιαστη. Η νέα διακοπή των πρωταθλημάτων για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων βρίσκει τους “ρεντς” στην κορυφή με οκτώ βαθμούς περισσότερους από Τσέλσι και Λέστερ και εννέα παραπάνω από τη Μάντσεστερ Σίτι. Στα δώδεκα παιχνίδια που έχει δώσει ως τώρα, η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ έχει έντεκα νίκες και η μόνη βαθμολογική της απώλεια ήρθε στο ντέρμπι με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο “Ολντ Τράφορντ” (1-1), όντας μαζί με τη Γιουβέντους η μοναδική αήττητη ομάδα στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Κάπως έτσι, η Λίβερπουλ “βροντοφωνάζει” πως φέτος δε θα αφήσει με τίποτα την ευκαιρία για το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από τρεις δεκαετίες να της φύγει μέσα από τα χέρια.

Η εντυπωσιακή φετινή πορεία των “κόκκινων” βέβαια δε νομίζω να εξέπληξε κανέναν, αφού ήταν βέβαιο μετά μαθηματικής ακρίβειας πως θα παρουσιαστούν ακόμη πιο δυνατοί, ακόμη πιο αποφασισμένοι να διεκδικήσουν αυτό που έχασαν πέρσι στις λεπτομέρειες. Η Λίβερπουλ, άλλωστε, είναι μια ομάδα που έχει δείξει εντυπωσιακά δείγματα προόδου τα τελευταία χρόνια, ένας σύλλογος με ένα σχεδιασμό για σεμινάριο.

Όταν ο Κλοπ ανέλαβε πριν από τέσσερα χρόνια, η ομάδα είχε μείνει στάσιμη υπό τις οδηγίες του Μπρένταν Ρότζερς, για χρόνια μακριά από τις επιτυχίες, με τους περισσότερους παίκτες να μην είναι αντάξιοι του βεληνεκούς της και έχοντας χάσει την αίγλη της. Η προσωπικότητα του Γερμανού έδωσε έμπνευση ξανά σε παίκτες και οπαδούς, ο ίδιος ταίριαξε εξαιρετικά στη φιλοσοφία του συλλόγου και η Λίβερπουλ παρουσιαζόταν κάθε χρόνο και καλύτερη. Στην πρώτη χρονιά του Κλοπ έφτασε σε έναν ευρωπαϊκό τελικό μετά από εννέα χρόνια (Europa League), την επόμενη επέστρεψε στην πρώτη τετράδα της Premier League και στο Champions League, στη συνέχεια έφτασε μέχρι τον τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης χάνοντας από τη Ρεάλ και πέρσι ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης, πραγματοποιώντας παράλληλα μια εντυπωσιακή σεζόν στο αγγλικό πρωτάθλημα, το οποίο το έχασε από τη Σίτι αν και μάζεψε 97 βαθμούς! Το σημαντικότερο είναι πως οι “κόκκινοι” άρχισαν και πάλι να κατακτούν τρόπαια (μετά το Champions League ήρθε και το Σούπερ Καπ Ευρώπης), έστω κι αν επί αγγλικού εδάφους παραμένουν χωρίς τίτλο μετά το Λιγκ Καπ του 2012, κάτι που φέτος θέλουν να αλλάξουν.

Η Λίβερπουλ κατέκτησε πέρσι το Champions League μετά από 14 χρόνια και πλέον δείχνει πανέτοιμη για την κορυφή και στην Αγγλία

Ο Κλοπ όλο αυτό το διάστημα σχεδίαζε την ομάδα του όπως ακριβώς ονειρευόταν και συμπλήρωνε υπομονετικά όλα τα κομμάτια του παζλ. Σχημάτισε μια τρομερή επιθετική τριπλέτα με τους Σαλάχ, Φιρμίνο και Μανέ, προσέθεσε σιγουριά κάτω από τα γκολπόστ με την απόκτηση του Άλισον όταν κυρίως μετά τα λάθη του Κάριους στον προπέρσινο τελικό του Champions League η Λίβερπουλ “φώναζε” πως χρειαζόταν ένα σπουδαίο τερματοφύλακα, επέμεινε στην περίπτωση του Φαν Ντάικ με τον Ολλανδό να τον δικαιώνει αφού έχει εξελιχθεί στον κορυφαίο ίσως κεντρικό αμυντικό του κόσμου και σε ηγέτη της άμυνας των “κόκκινων”, ενώ έδωσε και το απαραίτητο βάθος στο ρόστερ. Το καλοκαίρι που μας πέρασε η ομάδα δεν άλλαξε καθόλου και δεν υπήρχε και λόγος άλλωστε, με τους παίκτες της να έχουν αποκτήσει εντυπωσιακή χημεία, να βρίσκονται στην καλύτερη ηλικία τους και να είναι και δεμένοι με πολυετή συμβόλαια. Ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο, λοιπόν, πως οι “ρεντς” θα συνέχιζαν και φέτος με κεκτημένη ταχύτητα από πέρσι.

Έτσι βλέπουμε για μια ακόμη χρονιά τη γνωστή επιθετική τριάδα να τρομοκρατεί τις άμυνες, τον Άλισον να είναι ξανά σταθερός και τον Αντριάν να στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων όταν χρειάστηκε να τον αντικαταστήσει στην αρχή της χρονιάς, τον Φαν Ντάικ και πάλι απροσπέλαστο έχοντας βελτιώσει και όποιον βρίσκεται κάθε φορά δίπλα του (Μάτιπ, Λόβρεν, Γκόμεζ), τους Αλεξάντερ-Άρνολντ και Ρόμπερτσον να συνεχίζουν τα όσα φοβερά έκαναν πέρσι (έχουν ήδη από τέσσερις ασίστ φέτος, πέρσι έκλεισαν τη χρονιά με 16 και 13 αντίστοιχα!) και να είναι κατά γενική ομολογία το καλύτερο δίδυμο ακραίων μπακ στην Ευρώπη και τη μεσαία γραμμή να λειτουργεί εξαιρετικά, αφού ακόμη και ο Τσάμπερλεϊν δείχνει να έχει ξαναβρεί τον παλιό καλό εαυτό του μετά τον πολύ σοβαρό του τραυματισμό.

Και φυσικά τίποτε από αυτά δε θα γινόταν αν δεν υπήρχε αυτό το εξαιρετικό κλίμα στην ομάδα, αυτό το δέσιμο μεταξύ προπονητή και παικτών, με τον Κλοπ να είναι άριστος σε αυτόν τον τομέα. Ο τρόπος που χειρίζεται το επικοινωνιακό παιχνίδι, που εμψυχώνει τους ποδοσφαιριστές του και τους επιβραβεύει μετά από κάθε αγώνα, σημαίνει πολλά. Γενικότερα ο Γερμανός έχει αποδειχθεί πως ήταν η ιδανικότερη λύση για τον πάγκο της Λίβερπουλ, είναι ο άνθρωπος που έχει επαναφέρει το σύλλογο στην κορυφή και αυτή τη στιγμή μοιάζει ακλόνητος από τη θέση του. Η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ άλλωστε έχει αποδείξει μέσω της ιστορίας της πως ξέρει να δένεται με τους προπονητές και να τους επιβραβεύει για τη δουλειά τους, με τον Κλοπ να βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο για να βάλει το όνομά του δίπλα σε αυτά των τεχνικών που έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους στην ιστορία του συλλόγου, όπως ο Μπιλ Σάνκλι και φυσικά ο Μπομπ Πέισλι.

Πίσω στη φετινή πορεία στο πρωτάθλημα, οι οιωνοί φαίνεται πως φέτος είναι με το μέρος των “κόκκινων”. Πέρα από τη μεγάλη νίκη στο ντέρμπι με τη Σίτι, το αξιοθαύμαστο είναι πως η Λίβερπουλ έχει καταφέρει να πάρει αποτελέσματα ακόμη και όταν τα παιχνίδια δείχνουν να στραβώνουν, κάτι που το είχαμε δει βέβαια και πέρσι πολλές φορές να συμβαίνει. Και στο ματς με τη Λέστερ στο “Άνφιλντ” αλλά και σε εκείνο με την Άστον Βίλα εκτός έδρας, η νίκη ήρθε στην τελευταία φάση του αγώνα (στο “Βίλα Παρκ” μάλιστα η Λίβερπουλ ήταν πίσω στο σκορ μέχρι το 87’), ενώ η ομάδα έδειξε χαρακτήρα πρωταθλήτριας και στο “Ολντ Τράφορντ”, ισοφαρίζοντας τη Γιουνάιτεντ στο 85’ με το γκολ του σχεδόν ξεχασμένου Λαλάνα. Κατάφερε να πάρει τη νίκη ακόμη και στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη νεοφώτιστη Σέφιλντ, σε ένα ματς που είχε πολύ μέτρια παρουσία. Τη μαχητικότητα αυτή μας την έδειξαν ακόμη και τα... δευτερότριτα της ομάδας στο επικό 5-5 κόντρα στην Άρσεναλ για το Λιγκ Καπ, με τη Λίβερπουλ να ισοφαρίζει στο τέλος με τον Οριγκί. Το να κερδίζεις ή τουλάχιστον να μη χάνεις ακόμη και σε ματς που δεν παίζεις καλά, είναι ένα από τα στοιχεία-κλειδιά για να στεφθείς πρωταθλητής.

Μπορούμε όμως να χρίσουμε από τώρα τη Λίβερπουλ ως τη νέα πρωταθλήτρια Αγγλίας; Η απάντηση είναι όχι, όσο εξαιρετική κι αν είναι η πορεία της, όσο κι αν η διαφορά που έχει πάρει από τις υπόλοιπες ομάδες είναι πολύ μεγάλη για τα δεδομένα της Premier League. Μια διαφορά που μπορεί να λέει τα πάντα, μπορεί όμως και τίποτα. Πέρσι, άλλωστε, οι “ρεντς” απώλεσαν μια διαφορά επτά βαθμών που είχαν πάρει στα τέλη Γενάρη και έχασαν τον τίτλο. Την ομάδα του Κλοπ περιμένει μια απαιτητική σειρά αγώνων μετά τη διακοπή, με συνεχόμενα παιχνίδια και στο υπόλοιπο του Νοέμβρη αλλά και μέσα στο Δεκέμβρη, ενώ μην ξεχνάμε πως έχει και ταξίδι στο Κατάρ για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Οι συνεχόμενες υποχρεώσεις της, μάλιστα, ανάγκασαν τους ανθρώπους της να πάρουν μια ιστορική απόφαση, αφού θα κατεβάσουν τη δεύτερη ομάδα να παίξει τον προημιτελικό με την Άστον Βίλα στο Λιγκ Καπ, μιας και την ίδια περίοδο η πρώτη ομάδα θα έχει αγώνες για το Μουντιάλ Συλλόγων. Φέτος βέβαια, η Λίβερπουλ φαίνεται περισσότερο αποφασισμένη από ποτέ για τον τίτλο. Εάν διατηρήσει τη μεγάλη της διαφορά και μετά την περίοδο των εορτών, τότε θα μπορούμε να πούμε με ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά πως, ναι, φέτος ήρθε επιτέλους η ώρα.

Η κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος μετά το μακρινό πια 1990 έχει εξελιχθεί σε ψύχωση για όλους όσοι βρίσκονται γύρω από την ομάδα. Το έβλεπες αυτό και πέρσι, όταν η Λίβερπουλ πήρε το σημαντικότερο διασυλλογικό τρόπαιο για έκτη φορά στην ιστορία της, το Champions League, όμως οι περισσότερες συζητήσεις κινούνταν γύρω από το πώς έχασε τον τίτλο στην Αγγλία από τη Σίτι. Το Champions League η Λίβερπουλ θα το κυνηγήσει και φέτος, μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό (άλλωστε βρίσκεται στο DNA του συλλόγου), όμως το πρωτάθλημα είναι ο μεγάλος στόχος και αυτό μοιάζει πιο έτοιμη από ποτέ να το κάνει επιτέλους δικό της. Άλλωστε, αν όχι και τώρα, πότε;