Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Ρικέλμε εξιλεώθηκε για το χαμένο πέναλτι

  Photo credit: villarrealcf.es

Ήταν 25 Απριλίου του 2006 όταν η “μικρούλα” μέχρι πρότινος Βιγιαρεάλ, που τότε είχε αρχίσει να κάνει βήματα προς τα πάνω και να μεγαλώνει-και- στην Ευρώπη, υποδεχόταν την Άρσεναλ στο καυτό “Μαδριγάλ” για τον επαναληπτικό ημιτελικό του Champions League. Έχοντας προκριθεί από έναν όμιλο με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπενφίκα και Λιλ και έχοντας περάσει τα εμπόδια των Ρέιντζερς και Ίντερ στα νοκ άουτ, οι “κανονιέρηδες” ήταν το τελευταίο εμπόδιο ούτως ώστε η ισπανική ομάδα να φτάσει, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Στο πρώτο ματς στο “Χάιμπουρι”, η ομάδα του Μανουέλ Πελεγκρίνι ηττήθηκε με 1-0 από ένα γκολ του Κόλο Τουρέ, επομένως στη ρεβάνς έπρεπε να ανατρέψει το εις βάρος της σκορ και πρώτα απ’ όλα να καταφέρει να σκοράρει απέναντι στην εκπληκτική Άρσεναλ εκείνης της περιόδου, η οποία δεν είχε δεχθεί ούτε ένα γκολ στα νοκ άουτ κι ας αντιμετώπισε ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Γιουβέντους. Το ματς κυλούσε στο 0-0 μέχρι το τέλος και οι παίκτες του Αρσέν Βενγκέρ κρατούσαν σφιχτά την πρόκριση. Στο φινάλε όμως η Βιγιαρεάλ κερδίζει πέναλτι και μαζί μια “χρυσή” ευκαιρία να στείλει το παιχνίδι στην παράταση. Την εκτέλεση αναλαμβάνει ο ηγέτης της, ο άνθρωπος που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και κουβάλησε στις πλάτες του την ομάδα στα μέσα της δεκαετίας του 2000 και φυσικά σε εκείνη τη διοργάνωση, ο σπουδαίος Χουάν Ρομάν Ρικέλμε.

Με το τεράστιο βάρος της ευθύνης αποτυπωμένο στο πρόσωπό του, ο Αργεντινός “μαέστρος” εκτελεί αλλά ο Γερμανός γκολκίπερ της Άρσεναλ, Γενς Λέμαν, αποκρούει, χαρίζοντας τελικά την πρόκριση στην ομάδα του και “παγώνοντας” όλους όσοι βρέθηκαν στο “Μαδριγάλ” εκείνη τη νύχτα του Απρίλη. Η μεγάλη ευκαιρία του “κίτρινου υποβρυχίου” να συνεχίσει να παλεύει για μια θέση στον τελικό του Champions League είχε μόλις πεταχτεί στα σκουπίδια και δε θα της ξαναπροσφερόταν τα επόμενα χρόνια.

  Ο Γενς Λέμαν αποκρούει το πέναλτι του Ρικέλμε και στέλνει την Άρσεναλ στον τελικό του Champions League

Δεκαπέντε χρόνια μετά από εκείνη τη συνάντηση, Βιγιαρεάλ και Άρσεναλ τα είπαν ξανά σε ημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αυτή τη φορά για το Europa League. Οι μνήμες όπως ήταν φυσικό γύρισαν πίσω στο 2006 και σε εκείνη τη μεγάλη ευκαιρία του Ρικέλμε, όμως αυτή τη φορά δεν υπήρχαν δάκρυα για την ομάδα από την περιοχή της Βαλένθια. Κι αν υπήρχαν, ήταν χαράς. Γιατί, μετά το υπέρ της 2-1 κόντρα στους “κανονιέρηδες” στο πρώτο ματς στην Ισπανία, η ομάδα του Ουνάι Έμερι έμεινε όρθια στο “Emirates” και με το τελικό 0-0 του επαναληπτικού, προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε έναν ευρωπαϊκό τελικό.

Για τους… ρομαντικούς αυτή ήταν η… εξιλέωση για το χαμένο πέναλτι του Ρικέλμε τότε. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ήταν η δικαίωση μιας ομάδας που με πολλή δουλειά, προσεκτικά και σταθερά βήματα φροντίζει να βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ευρώπη, παρόλο που δε συγκαταλέγεται στους “μεγάλους”. Αρκεί να αναφέρουμε πως φέτος βρέθηκε για πέμπτη φορά σε ημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αφού πέρα από εκείνο το ραντεβού με την Άρσεναλ στο Champions League το 2006 είχε βρεθεί και άλλες τρεις φορές σε ημιτελικά Κυπέλλου UEFA/Europa League. Το 2004 όταν αποκλείστηκε από τη μετέπειτα κυπελλούχο Βαλένθια στη μεταξύ τους τοπική κόντρα, το 2011 όταν έμεινε εκτός από την επίσης αργότερα τροπαιούχο Πόρτο και το 2016 όταν έπεσε θύμα ανατροπής από τη Λίβερπουλ. Δε μπορεί λοιπόν να μην παραδεχθεί κάποιος τα τεράστια βήματα προόδου που έχει κάνει το κλαμπ την τελευταία εικοσαετία που σταθεροποιήθηκε στην πρώτη κατηγορία, δείχνοντας μάλιστα χαρακτήρα στα δύσκολα και επιστρέφοντας ξανά ψηλά, αφού μην ξεχνάμε πως το 2012 υποβιβάστηκε στη Segunda Division, ενώ η προπέρσινη σεζόν τη βρήκε στη 14η θέση της La Liga.

Το “κίτρινο υποβρύχιο” λοιπόν, βρήκε αυτή τη φορά τον τρόπο όχι απλά να πραγματοποιήσει άλλη μια σπουδαία ευρωπαϊκή πορεία, αλλά να φτάσει στην υπέρβαση που τόσα χρόνια κυνηγούσε, την παρουσία σε έναν τελικό. Και το κατάφερε χάρη στο εξαιρετικό υλικό που διαθέτει, στη δυνατή της άμυνα που συνθέτουν ο πολύπειρος Αλμπιόλ και ο ελπιδοφόρος Πάου Τόρες, στην ηγετική φυσιογνωμία του Παρέχο, στην ποιότητα του Τριγκέιρος, στο απρόβλεπτο που φέρνει ο Τσουκουέζε, στην απίστευτη εκτελεστική δεινότητα του Ζεράρ Μορένο. Πάνω απ’ όλα όμως τα κατάφερε χάρη στον άνθρωπο που βρίσκεται στην άκρη του πάγκου της, τον “Mr Europa League” Ουνάι Έμερι, ο οποίος θα βρίσκεται για πέμπτη φορά σε τελικό της δεύτερης τη τάξει ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης με τρίτη διαφορετική ομάδα, έχοντας τρεις σερί νικηφόρους τελικούς με τη Σεβίλλη και έναν χαμένο με την Άρσεναλ.

  Πιστός στο ραντεβού του με τον τελικό του Europa League ο Ουνάι Έμερι

Η σπουδαία πρόκριση της Βιγιαρεάλ έσωσε και την… τιμή του ισπανικού ποδοσφαίρου, αποτρέποντας παράλληλα μια διπλή αγγλική κόντρα στους τελικούς των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών διοργανώσεων (Μάντσεστερ Σίτι-Τσέλσι είναι ο τελικός του Champions League), όπως είχε γίνει το 2019. Το βράδυ της 26ης Μαΐου, στο Γκντανσκ της Πολωνίας, την περιμένει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία θα ψάξει την πρώτη της επιτυχία στην εποχή του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ στον πάγκο της. Η κάποτε… μικρή Βιγιαρεάλ λοιπόν, όχι μόνο δε χάθηκε μετά από τη μεγάλη ευκαιρία που έχασε δεκαπέντε χρόνια πίσω, αλλά τώρα βρίσκεται ένα ενενηντάλεπτο και ίσως κάτι παραπάνω από το να κατακτήσει το πρώτο της μεγάλο διεθνές τρόπαιο. Και κάπου στη μακρινή Αργεντινή, ο Χουάν Ρικέλμε μπορεί πλέον να ξεφυσά με ανακούφιση...

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ