Αλήθεια, για το ποδόσφαιρο θα νοιαστεί πραγματικά κανείς;

Και να που και πάλι, δυόμιση χρόνια μετά την πρώτη φορά, το... εγχείρημα της European Super League και η διαμάχη της με τις UEFA και FIFA έγιναν ξανά πρώτο θέμα σε όλα τα αθλητικά ΜΜΕ ανά τον κόσμο. Αφορμή γι' αυτό στάθηκε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η οποία σε μια πρώτη ανάγνωση δικαίωσε την ESL και αυτό δημιούργησε την εντύπωση πως το μονοπώλιο των Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών όσον αφορά τις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις τελειώνει, αφού δε θα χρειάζεται κανείς να πάρει άδεια από αυτές για να φτιάξει μια δική του, καινούρια διοργάνωση.

Οι εκπρόσωποι της ESL δεν άργησαν να βγουν και να θριαμβολογήσουν. Ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης αλλά και πρωτοστάτης και εμπνευστής της νέας αυτής διοργάνωσης, Φλορεντίνο Πέρεθ, βγήκε με βίντεο για να δηλώσει πως ξημέρωσε μια σπουδαία μέρα για το ποδόσφαιρο, από κοντά πανηγύρισαν και οι πάντα σύμμαχοί του σε αυτό το πρότζεκτ, Τζοάν Λαπόρτα της Μπαρτσελόνα και Αντρέα Ανιέλι της Γιουβέντους, ενώ ο CEO της Super League, Μπερντ Ράιχαρτ, έσπευσε μέχρι και να αναλύσει τον τρόπο διεξαγωγής της (με τρεις κατηγορίες, Star, Gold και Blue όπου θα υπάρχουν άνοδοι και υποβιβασμοί για να μην τους κατηγορήσει κανείς ξανά πως θέλουν να κάνουν μια κλειστή λίγα), τονίζοντας μάλιστα πως... οι φίλαθλοι θα μπορούν να βλέπουν όλα τα ματς σε μια πλατφόρμα δωρεάν! “Το ποδόσφαιρο είναι ελεύθερο!”, είπε χαρακτηριστικά.

Τα χαμόγελα βέβαια δεν πρέπει να κράτησαν για πολύ. Ελάχιστες ώρες μετά από όλα αυτά, οι περισσότερες από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες πήραν θέση και με επίσημη ανακοίνωσή τους δήλωσαν πως είναι αντίθετες με τη συμμετοχή τους σε μια τέτοια διοργάνωση, μένοντας πιστές στην UEFA. Το έκανε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Λίβερπουλ, η Σίτι, η Τσέλσι, η Άρσεναλ, η Τότεναμ, ολόκληρη η Premier League, η Μπάγερν, η Ντόρτμουντ, η Παρί, η Ίντερ αλλά και ομάδες από την Ισπανία, όπως η Ατλέτικο, η Σεβίλλη, η Βιγιαρεάλ ή η Σοσιεδάδ. Αργότερα, όταν έγιναν γνωστά και τα... ψιλά γράμματα της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, διαπιστώθηκε πως δεν είναι ακριβές το ότι οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει μια διοργάνωση χωρίς την έγκριση των FIFA/UEFA, αφού το Δικαστήριο ουσιαστικά δικαίωσε τη Super League όσον αφορά την υπόθεση του 2021 και τον τρόπο με τον οποίο ενήργησε εναντίον της η UEFA. Κανείς δεν αναφέρθηκε ξεκάθαρα στο τι ισχύει για το σήμερα.

Ακόμη και να είχαν το ελεύθερο όμως οι Πέρεθ και Λαπόρτα, απ' ό, τι φαίνεται δε θα είχαν συμπαίκτες, τουλάχιστον με τα όσα ισχύουν αυτή τη στιγμή. “Μπορούν να ξεκινήσουν τη φανταστική τους διοργάνωση με... δύο ομάδες” είπε σε δηλώσεις του ο πρόεδρος της UEFA, Αλεξάντερ Τσέφεριν, που αισθάνεται ακόμη δυνατός. Έστω όμως κι αν έβρισκαν συμμάχους από κατώτερα πρωταθλήματα, η διοργάνωση που θα έφτιαχναν δε θα είχε την ίδια αίγλη και εμπορική αξία χωρίς τους συλλόγους της Premier League, τις ισχυρές ομάδες της Γερμανίας, την Παρί ή την Ίντερ για παράδειγμα. Επομένως μια τόσο μεγάλη αλλαγή στο σκηνικό των ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων φαντάζει ακόμη μακρινή, χωρίς βέβαια να αποκλείεται τίποτα.

Αυτή τη στιγμή το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μοιάζει χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία είναι αυτοί που θέλουν να απελευθερώσουν το ποδόσφαιρο από τα δεσμά των Ομοσπονδιών και από την άλλη αυτοί που θέλουν να το διαφυλάξουν, να υπερασπιστούν τις αξίες που αυτό πρεσβέυει. Όλοι έχουν υποτίθεται ένα πολύ σημαντικό σκοπό, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι μία: κανείς πραγματικά δεν ενδιαφέρεται για το καλό του ποδοσφαίρου. Ο απώτερος σκοπός όλων όσων γίνονται ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένας: το χρήμα. Ή ακόμη καλύτερα, το περισσότερο χρήμα.

Εκείνο το... έκτρωμα που παρουσίασαν οι εκπρόσωποι της ESL τον Απρίλη του 2021, στο πιο τρελό 48ωρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με το “πραξικόπημα” των ομάδων να διαλύεται εν τη γενέση του μόλις ξέσπασαν οι αντιδράσεις των οπαδών, και που αφορούσε μια κλειστή λίγκα με εγγυημένα παιχνίδια (και άρα έσοδα) μεταξύ των κορυφαίων κλαμπ ασχέτως του τι θα έκαναν στα πρωταθλήματά τους, είχε ως στόχο την εξασφάλιση όλο και περισσότερων χρημάτων. Και δεν είναι τυχαίο πως πρωτοστάτες ήταν οι Πέρεθ και Λαπόρτα, οι πρόεδροι δύο ομάδων με μεγάλα οικονομικά ανοίγματα των οποίων τα ταμεία έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ, ειδικά μετά και την πανδημία. Η... αναδίπλωση που έγινε και η τροποποίηση του φορμάτ, σύμφωνα με την οποία θα μπορούν να μπαίνουν και νέες ομάδες ξεκινώντας από τη χαμηλή κατηγορία (Blue) λίγους έπεισε λογικά για τις προθέσεις τους.

Από την άλλη, ούτε και η UEFA έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει πως κόπτεται για το καλό του αθλήματος, όταν η ίδια είναι που από του χρόνου θα διοργανώνει το νέο Champions League με 36 ομάδες και πολλά περισσότερα φυσικά παιχνίδια, όταν αυξάνει τις ομάδες του Euro στις 24 από 16, όταν θεσπίζει μια νέα διοργάνωση εθνικών ομάδων (Nations League) και τη στριμώχνει στο καλεντάρι. Ή με τη σειρά της η FIFA η οποία από το 2026 θα διοργανώνει Μουντιάλ με 48 ομάδες, από το 2025 θα κάνει Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων με 32 ομάδες μέσα στο καλοκαίρι και μέσα στους κόλπους της συζητιόταν (αν δε συζητιέται ακόμη) και η διεξαγωγή Μουντιάλ ανά δύο χρόνια. Όλοι κοιτάνε με ποιό τρόπο θα υπάρχουν περισσότερα παιχνίδια και άρα περισσότερα έσοδα, τη στιγμή που ολοένα και περισσότεροι ποδοσφαιριστές βγαίνουν νοκ άουτ με τραυματισμούς (και σε πολλές περιπτώσεις σοβαρούς) και είμαστε ακόμη στον Δεκέμβρη αλλά πολλές ομάδες έχουν μείνει με τους μισούς παίκτες των ρόστερ τους διαθέσιμους.

Στο τέλος δεν αποκλείεται και να υπάρξει συμβιβασμός των δύο πλευρών και με προϋπόθεση πάντα να εξασφαλίσουν όλοι τα χρήματα που θέλουν (λες και δε βγάζουν ήδη αρκετά), να βρουν μια κοινή γραμμή πλεύσης. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν εκφράσει την άποψη/ανησυχία πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με την ευγενική χορηγία των Αράβων, στα χρήματα των οποίων δεν έχει πει όχι κανείς. Ζούμε άλλωστε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο υπάρχουν ομάδες που διοικούνται από ολόκληρα (αραβικά) κράτη και κάνουν ό, τι θέλουν, όπου ένα Μουντιάλ διοργανώθηκε στο Κατάρ προσπερνώντας όλες τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπροστά στο χρήμα, ένα ακόμη (2034) δόθηκε με απευθείας ανάθεση στη Σαουδική Αραβία, ποδοσφαιριστές στην καλύτερή τους ηλικία πηγαίνουν να παίξουν εκεί βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την καριέρα τους και ίσως πλέον να απέχουμε ελάχιστα και από την ένταξη αραβικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κι ας απέκλεισε πριν λίγο καιρό ο Τσέφεριν αυτό το ενδεχόμενο.

Η ουσία είναι πως όλοι όσοι παίρνουν τις αποφάσεις βλέπουν στη θέση της μπάλας μόνο χαρτονομίσματα και όλοι οι υπόλοιποι, οι απλοί φίλαθλοι, βλέπουμε το ποδόσφαιρο να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από ό, τι αγαπήσαμε. Σε σημείο που να μας είναι σχεδόν αδιάφορο ποιανού ιδέες που τάχα έχουν να κάνουν με την αναβάθμιση του αθλήματος θα επικρατήσουν.

 ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ